داروی دیگوکسین - استدیو مرینا

به گزارش، دیگوکسین دارویی است که به منظور درمان نارسایی قلبی در کنار سایر دارو ها به کار گرفته می شود.

این دارو همچنین برای درمان انواع خاصی از ضربان نامنظم قلب همچون فیبریلاسیون مزمن دهلیزی (شایع ترین نوع آریتمی قلبی است که تحریک الکتریکی راستا مشخصی را در قلب طی نمی کند) تجویز می شود.

درمان نارسایی قلبی ممکن است به حفظ توانایی در پیاده روی و ورزش بیمار کمک کند و باعث تقویت قدرت قلب شود.

دیگوکسین متعلق به دسته ای از دارو ها با نام گلیکوزید های قلبی است که با تأثیر بر مواد معدنی موجود در سلول های قلب به حفظ ضربان طبیعی، پایدار و قوی کمک می کند.

در صورت خوردن غذا های سرشار از فیبر و یا دارو های خاص ممکن است بدن بیمار این دارو را جذب نکند.

زمان مناسب برای خوردن این دارو دو ساعت قبل یا بعد از خوردن غذا است.

در صورت مصرف دارو هایی همچون کلستیرامین، کلستیپول یا پسیلیوم آن ها را دو ساعت پس از دیگوکسین استفاده کنید.

میزان مصرف این دارو براساس شرایط پزشکی، سن، وزن بدن و پاسخ به درمان بیمار است.

قطع ناگهانی این دارو باعث بدتر شدن شرایط بیمار می شود.

ممکن است در صورت مصرف دیگوکسین حالت هایی همچون حالت تهوع، استفراغ، سردرد، سرگیجه، از دست دادن اشتها و اسهال رخ دهد که در صورت تداوم این حالات پزشک معالج باید نسبت به آن ها مطلع شود.

بروز برخی عوارض نادر، اما جدی نیز در صورت مصرف این دارو ممکن است بروز کند که برخی از آن ها عبارتند از: ضعف، تغییرات روحی، تغییرات بینایی، بزرگ شدن سینه در مردان، خارش، تورم و ...

مصرف همزمان کینیدین و آمیودارون با دیگوکسین ممکن است موجب افزایش قابل توجه غلظت سرمی دیگوکسین شود.

مصرف همزمان آمفوتریسین B با دیگوکسین ممکن است احتمال بروز مسمومیت با گلیکوزید های قلبی ناشی از کاهش پتاسیم خون را افزایش دهد.

مصرف همزمان وراپامیل با دیگوکسین خطر بروز بلوک دهلیزی-بطنی را افزایش می دهد.

مصرف همزمان دیگوکسین بادارو های مقلد سمپاتیک خطر بروز آریتمی را افزایش می دهد.

منبع: آنا