مافیا؛ بلای جان تجهیزات پزشکی ایرانی ، پاکستانی بخر، آلمانی بفروش! خبرنگاران

به گزارش استدیو مرینا، تجهیزات پزشکی در ایران ساخته می گردد، ولی سود اصلی در واردات آن ها است. تولیدکننده ایرانی باید با کالای ارزان، ولی بی کیفیت خارجی رقابت کند.

مافیا؛ بلای جان تجهیزات پزشکی ایرانی ، پاکستانی بخر، آلمانی بفروش! خبرنگاران

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرنگاران- زهراسادات روئین پیکر؛ مو های جوگندمی داشت. 40 ساله به نظر می رسید. وارد اتاقش می شوم. طبقه هایی پر از تجهیزات پزشکی دیده می گردد. فراوری شرکت خودش بود. از پخش و توزیع در کف بازار آغاز نموده. سراغ فراوری چیز هایی می رود که کمتر کسی خطر و هزینه آن را به جان می خرد. حالا فراورینماینده قدری شده، اما غبار روی اجناسش کاملا قابل دیدن بود.

32 سال بیشتر نداشت. موهایش زیر بار سختی و فشار فراوری سفید شده بودند. می گفت: با اینکه شعار سال جهش فراوری است، ولی هیچ انگیزه و اراده ای برای بالا بردن فراوری نیست. نمی خواهند از ما حمایت نمایند! قاچاق و واردات بازار فروش ما را فلج نموده. امثال او در ایران بسیارند.

بازار سلامت حریف می طلبد!

حدود 680 شرکت دانش بنیان در زمینه فراوری تجهیزات پزشکی داریم. با این حال آمار واردات عجیب و غریب است. تقریبا هزار و 300 میلیارد تومان واردات تجهیزات پزشکی داریم. البته این میزان واردات مربوط به فروردین ماه سال 91 است. درکمال تعجب باید ببینیم که ایران در تأمین تجهیزات ساده و اولیه پزشکی خود احتیاجمند کشور های همسایه است. بخش قابل توجهی از اجناس بازار خارجی است. اولین سوالی که به ذهن می رسد این است که چرا محصولات فراوریی شرکت های دانش بنیان ایرانی کمتر به چشم می خورند؟

جوان فراورینماینده درمیان صحبت هایش از واردات اقلام مختلف سخن می گوید. اشاره می نماید به واردات کیسه آب گرم! یک کیسه پلاستیکی ساده که هیچ پیچیدگی خاصی برای فراوری آن به نظر نمی آید. با شنیدن اینکه کیسه آب گرم هم جزء تجهیزات وارداتی است، سوتی در سرکشیده می گردد. درادامه حرفش قاطع می گوید: ولی من برای اولین بار در ایران فراوری کردم.

در این بازار اکثرا خارجی، کوشش نموده که به اندازه توان خودش جلوی خروج ارز از کشور را بگیرد. قطعا از او به عنوان یک فراورینماینده که دست رقیبان بیگانه را از بازار ایران کوتاه می نماید، حمایت می نمایند. اما نه تنها حمایت نشد، که حتی مانع هم بر سر راهش گذاشتند. از او سوال می گردد که آیا محصول شما مورد استقبال قرارگرفت؟ باکنایه می گوید: مورداستقبال قرارگرفت؟ خیر، قرار نگرفت.

اینجاست که اثر قاچاق خودنمایی می نماید. علت را جویا می شویم. به حرفش ادامه می دهد: رقیب واردنماینده من با در اختیار داشتن ارز دولتی کیسه آب گرم را با قیمت 5000 تومان از چین وارد ایران می نماید و با قیمت 20 تا 30 هزار تومان می فروشد. اما قیمت همان محصول 30 هزارتومان فقط برای خود من تمام می گردد. من چند می توانم بفروشم که هم سود کنم و هم بتوانم با رقیب رقابت کنم؟

وقتی همان محصول با قیمت کمتری در بازار موجود باشد، دیگر کسی به سراغ محصول فراوریی او نخواهد رفت. حالا او باید با یک کالای خارجی، ساخته شده از مواد اولیه ای با کیفیت نامعلوم و قیمتی ارزان در داخل کشور خودش رقابت کند که قطعأ بازنده این میدان می گردد. خریدار هم قطعا نگاهش به جیبش است و به دنبال قیمت مناسب تر است.

مافیای دریافت ارز دولتی

ماجرای تجهیزات پزشکی شفاف، ولی در عین حال مبهم است. اگر نگاهی به اقلام موجود در بازار بیاندازیم می بینیم که اکثرا یا دقیق تر بخواهیم بگوییم، حدود 85 درصد بازار را اجناس وارداتی پر نموده است. با این میزان واردات، اولین احتاقتصادی که به ذهن می رسد این است؛ حتما تعداد فراورینمایندگان ایرانی محدود است که نتوانسته اند احتیاج داخل را تامین نمایند و بازار را خارجی ها به دست گرفته اند. با وجود تعداد زیاد فراورینماینده ایرانی چرا همچنان جنس ایرانی نداریم؟

جوان فراورینماینده جواب می دهد: در ایران جنس ایرانی داریم، ولی خیلی کم. چون سود در واردات است! بسیاری از فراورینمایندگان معتقدند یکی از دلایل کم بودن فراوری داخلی این است که ارز دولتی به همه آن ها تعلق نمی گیرد. افرادی که صاحب نفوذ هستند ارز 4200 تومانی را به دست می آورند و اقدام به خریداری تجهیزات پزشکی با قیمت کمتری می نمایند. اجناس را با قیمتی کمتر از فراوری داخل می فروشند و سود خود را از بازار آشفته سلامت به دست می آورند.

او می گوید: اگر همین ارز را به من می دادند، می توانستم مواد اولیه رابه جای ارز 30 هزار تومانی با ارز 4200 تومانی وارد کنم. در این صورت می توانستم کیسه آب گرم را با قیمت پایین تر و کیفیت بالاتر از مشابه خارجی بفروشم.

این تبعیض در اختصاص دادن ارز، شرکت فراوری نماینده را به زمین می زند و او را از میدان رقابت حذف می نماید. اینجاست که دیگر فراوری صرفه اقتصادی ندارد. چون ازفراورینماینده حمایت اقتصادی نمی گردد، نمی تواند به ساخت محصول ادامه دهد و خط فراوری را کم کم متوقف می نماید. در این صورت عرصه برای جولان بیشتر واردنمایندگان باز می گردد. واردات اجناسی با کیفیت نامعلوم که ممکن است سلامت مردم را به خطر بیاندازد!

بساز فقط ارزان!

شرایط ساخت تجهیزات پزشکی در همه لوازم هم وخیم نیست. کالایی مثل ماسک اکسیژن را 20 شرکت فراوری می نمایند که نه تنها احتیاج ایران تامین می گردد، بلکه توان صادرات آن را داریم. اگر موجودی بیمارستان ها را آنالیز کنیم، می بینیم که بخش زیادی از ماسک های اکسیژن ایرانی است، اما نمونه چینی آن هم زیاد است.

آنالیز قیمت آن ها جالب است. نمونه چینی آن 20 هزار تومان است و فروش می رود. قیمت نمونه ایرانی آن که تایید جهانی دارد و از نظر کیفیت با نمونه ترک و آمریکایی رقابت می نماید، 9000 تومان است. با اینکه قیمت آن از مشابه خارجی ارزان تر است، ولی باز هم فراورینماینده قادر به فروش آن نیست! دلیلش را از فراورینماینده می پرسیم. او می گوید: رقیب فراورینماینده من همین محصول را با قیمت 6000 تومان می فروشد. قیمت پایین آن به خاطر مواد صنعتی و نامرغوبی است که در ساخت آن ها استفاده شده. به دلیل بویی که دارند باعث ایجاد آلرژی و مسائل عدیده تنفسی می گردد.

با این تفاسیر از او می خرند و کسی هم جلوی فراوری آن ها نمی گیرد! ما توان صادرات داریم. اگر بگویند دو میلیارد سرمایه به تو می دهیم و به جای یک میلیون ماسک در ماه، چهار میلیون فراوری کن. برای من فراوری نماینده اصلا کاری ندارد. فقط احتیاج به حمایت اقتصادی دارم که تعداد دستگاه ها را زیاد کنم.

مسئولین زیر بار هزینه ها نمی فرایند!

وقتی به بطن ماجرای تجهیزات پزشکی ورود کنیم، گمان می کنیم توان فراوری نداریم؛ هزینه های زیادی می طلبد یا تکنولوژی خاصی احتیاج دارد که در دسترس ما نیست. یکی از وسیله هایی که بیشترین کاربرد و مصرف روزانه بالایی دارد سرنگ است. یکی از قسمت های سرنگ، نیدل یا همان سوزن است. نیدل انواع، سایز و کاربرد زیادی دارد که ما توان ساخت آن را در کشور نداریم.

از فراورینماینده می پرسیم که واقعأ توان بومی سازی یک وسیله ای مثل نیدل را نداریم؟ خیلی مطمئن می گوید: هیچ کاری ندارد. فقط کسی نیست که هزینه کند! من زمان می گذارم و پول خرج می کنم و الا ساخت یک دستگاه که کاری ندارد. عملا تنها گرهی که وجود دارد، نبود دستگاهی است که بتواند روزنه نازک درون نیدل را ایجاد کند.

دستیابی به تکنولوژی دستگاه برش دهنده، در ابتدا کار به یک مبلغ حمایتی بالا احتیاج دارد. اگر مسئولین حوصله به خرج دهند و زیر بار هزینه های اولیه بفرایند، به این تکنولوژی هم می رسیم. با ساخت دستگاه فراوری نماینده نیدل می توان از خروج میزان بالای ارز برای واردات این وسیله پر کاربرد جلوگیری کرد. هند و چین دو کشوری هستند که از این محصول درآمد بالایی کسب می نمایند.

پاکستانی بخر، آلمانی بفروش!

در کنار فراورینمایند های واقعی هستند افرادی که به اسم فراورینماینده کارخانه ای ایجاد نموده اند. یکی دو قلم کالای ساده و بی کیفیت فراوری می نمایند و در کنار آن ها 30 قلم دیگر را به صورت قاچاق وارد می نمایند. برند خود را می زنند و می فروشند. فراورینماینده می گوید: قیچی جراحی که لب جوی سوهان کشیده می گردد، از پاکستان وارد می نمایند، برند آلمان می زنند و در ایران به اسم کالای آلمانی می فروشند. قیچی 5 هزار تومانی به راحتی 100 هزار تومان فروخته می گردد. کسی هم نیست که نظارتی داشته باشد؛ نه روی قیمت و نه روی کیفیت محصول.

با توجه به ظرفیت داخلی، توانایی ساخت انواع تجهیزات مصرفی در کشور وجود دارد. همانطور که در حال حاضر برخی از وسیله ها در ایران ساخته می شوند و علاوه بر تامین احتیاج داخلی امکان صادرات آن وجود دارد. برای افزایش فراوری و خودکفایی احتیاج است موانع فراوری برای فراوری نمایندگان واقعی برداشته گردد. از نظر آنها یکی از این موانع، نبود حمایت های اقتصادی و معنوی مسئولین برای توسعه فراوری شرکت های داخلی است. مشکل دیگر ورود قابل ملاحظه لوازم قاچاق به کشور است که بازار را تصاحب نموده اند. بهتر است تدبیری گردد برای جلوگیری از ورود لوازمی که امکان ساخت آن وجود دارد.

منبع: خبرگزاری دانشجو
انتشار: 25 فروردین 1400 بروزرسانی: 25 فروردین 1400 گردآورنده: studiomerina.ir شناسه مطلب: 1518

به "مافیا؛ بلای جان تجهیزات پزشکی ایرانی ، پاکستانی بخر، آلمانی بفروش! خبرنگاران" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "مافیا؛ بلای جان تجهیزات پزشکی ایرانی ، پاکستانی بخر، آلمانی بفروش! خبرنگاران"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید