کنسرت گرینکو؛ تب تند ما، اجرای خوب، موسیقی متوسط و جوگیری

به گزارش استدیو مرینا، نباید حتما پیانیست باشید تا متوجه شوید که یوگنی گرینکو چندان هم نوازنده درجه یکی نیست. قرار نیست با موسیقی به صورت حرفه ای آشنا باشید تا تشخیص بدهید که حتی آهنگساز ویژه ای هم نیست. اکثر قطعاتش بسیار کوتاهند و بسیار ساده. با این حال ستاره اقبالش به خصوص در ایران و ترکیه درخشیده است. کنسرت پنجشنبه و آدینه اش در تالار بزرگ وزارت کشور از مدت ها پیش سولد اوت شد و دو بار اجرایش را تمدید کردند. از تشویق های کسانی که در سالن حضور داشتند و فضای اینستاگرام بعد از کنسرت هم معلوم بود که به همه خوش گذشته است.

کنسرت گرینکو؛ تب تند ما، اجرای خوب، موسیقی متوسط و جوگیری

چرا و چطور این آهنگساز و نوازنده جوان 35 ساله تا این حد در ایران مورد توجه نهاده شد؟ به گمانم همه چیز از دو قطعه والس و جان مریم آغاز شد. اولی از آن قطعات ساده و شیرینی است که جان می دهد برای این که وقتی دارید کاری انجام می دهید، می نویسید، قهوه تان را می خورید یا در شبکه های اجتماعی می چرخید بگذارید روی تکرار تا برای خودش پخش شود. قطعه ساده و شیرین و دلچسبی است که البته هیچ پیچیدگی ندارد ولی یک جور هنر عامه پسند است. یعنی هم عموم مردم می توانند از آن لذت ببرند و هم وجهه هنری اش را دارد. نمونه ساده تر کاری است که چند دهه پیش تر ریچارد کلایدرمن با قطعات کلاسیک می کرد. تنظیمات پاپی از آن ها ارائه می داد که هم مردم عادی بتوانند از آن لذت ببرند و هم به هر حال برداشت تازه ای از قطعات پیچیده کلاسیک بود. کلایدرمن موسیقی کلاسیک را با تنظیم خودش میان مردم آورد و حالا گرینکو قطعاتی می سازد که بسیار ساده تر هستند اما ملودی روان و شیرینی دارند که می توانید با سوت زیر لب بزنید.

جدای از این آهنگ های شیرین دلچسب برگ برنده دوم یوگنی گرینکو کشف آهنگ جان مریم بود. برای ما آهنگ نوستالژیک دوست داشتنی است که با صدای محمد نوری جان گرفت. قطعه را کامبیز مژدهی ساخته و عطا ء الله خرم برای پیانو تنظیمش نموده است. نکته جالبش اینجاست که حتی همین قطعه نه چندان پیچیده را گرینکود برای اجراهایش ساده تر نموده است. هر کسی کمتر از یک سال کلاس پیانو رفته باشد جان مریم یکی از اولین قطعاتی است که در مهمانی ها می نوازد. تازه با نت های تزیینی بیشتر و حرکات اضافه تر روی پیانو که قطعه را پر و پیمان تر به گوش می رساند. اما برای ایرانیان ویدیوی کوتاه پسر جوان پیانیست روسی که با شوق و ذوق جان مریم می زد و در شبکه های اجتماعی دست به دست می گشت هیجان انگیز بود. احتمالا این که بدون کوشش توانستیم یک قطعه موسیقی ایرانی را صادر کنیم لذت زیادی داشت. تصور این که یک هنرمند خارجی شیفته همان قطعه ای شده که بچه های ما با پیانو می زنند و آن را در رپرتوار کنسرت هایش در کشورهای مختلف گنجانده است باعث شد سراغ بقیه قطعاتش برویم و از آن جا که همه قطعاتش همان حال و هوای شیرین جان مریم ما را دارند خیلی زود ساوندکلاد و اینستاگرام کاربران ایرانی پر شد از کارهای یوگنی گرینکو.

همه این ها دلایلی است که چرا سالن وزارت کشور پر از علاقمندانی بود که اسمش را فریاد می زدند. اما به عنوان کسی که یک بار اسفند ماه سال گذشته فقط برای کنسرتش در سالن بوستانچی به استانبول رفتم باید بگویم که دلیل رضایت از کنسرتش بیشتر از قطعاتش به این برمی شود که پرفورمر درجه یکی است. و خدا می داند که مردم ما عاشق موزیسین ها و هنرمندانی هستند که اصطلاحا به آن ها مردمی می گوییم. آن هایی که شوخ طبع اند و روی سن شوخی می نمایند و حتی کمی خجالتی و محجوب هستند و گرینکو همه این ویژگی ها را در اجرایش دارد. حتی انگلیسی حرف زدن دست و پا شکسته اش با لهجه روسی انگار باعث نزدیکی بیشتر میان او و شرکت نمایندگان در کنسرتش در ایران و ترکیه می شود.

بگذارید با یک حقیقت روبه رو بشویم. این آقای گرینکوی ما برخلاف مثلا لودیکو اینائودی که اوایل سال گذشته به ایران آمد یا حتی ریچارد کلایدرمن هنرمندی در قواره های بین المللی نیست. اجراهایش محدود است به روسیه (آن هم نه در سالن های بزرگ اصلی مخصوص موسیقی کلاسیک) و بیشتر شهرهای ترکیه و حالا هم ایران. در تورهایش خبری از شهرهای مهم اروپا نیست. جایی که به هر حال مهد موسیقی کلاسیک محسوب می شود.

نه پیانو زدنش خیلی شگفت انگیز است و نه گیتار زدن و درامز نواختنش. بامزه این که خودش پیغام یکی از کاربران اینستاگرام را استوری نموده بود که به فارسی نوشته بود: وی گیتار هم می زد در حد همه بچه های دهه شصت و البته گرینکو نکته شوخ طبعانه این کامنت فارسی را نگرفته بود که در حقیقت طعنه ای بود به گیتار زدن ساده اش.

اما اجرایش در تالار وزارت کشور برای ما که دست مان از کنسرت های استاندارد بین المللی کوتاه است یک اتفاق بود. گرینکو همواره مسئول صدا و نور کنسرتش را با خودش می برد و باید بگویم که نور و صدای تالار وزارت کشور صدها بار بهتر از آن سالن بوستانچی در قسمت آسیایی استانبول بود. همین جا این نکته را فهمیدیم که اگر بخواهیم در سالن های خودمان هم می توانیم صدا و نور خوب و استاندارد داشته باشیم.

به علاوه گرینکو و گروهش اجرای شوخ طبعانه ای دارند هر چند کسانی که تجربه کنسرت های گرینکو را در خارج از کشور داشته اند به وضوح دیشب متوجه می شدند که گروه و نوازنده هایش انگار کمی نگران و عصبی بودند که این حس آن ها برای نام و اعتبار ما جای تاسف دارد. در شرایطی که اجرای استانبول با شوخی های گرینکو با عوامل گروهش گرم می شد، در تالار وزارت کشور خبری از آن شوخی ها نبود و همه شان خیلی رسمی موسیقی شان را اجرا کردند. تازه بعد از این که مردم چند بار نام گرینکو را صدا زدند و جمله های انگلیسی تشویق آمیز خطاب به او گفتند یخش کمی آب شد. برای او که بیشتر پرفورمر خوبی است تا نوازنده و آهنگساز این فاصله میان اجرای وزارت کشور تا اجراهای ترکیه باعث شد که آن جا نوازنده بهتری به نظر برسد.

همین جا باید از گروه چهار نفره نوازنده های گرینکو هم گفت. نوازنده های ویولن، ویولا، ویولنسل و آکاردئون که بی اغراق کارشان از خود گرینکو بهتر است و نوازنده های زبده ای هستند. سه زن و یک مرد که به جز نوازنده ویولنسل (که البته او هم نسبت به کنسرت استانبول آرامتر شده بود) معین بود که انگار جو برای آن ها هم سنگین است.

همه ی این ها را نوشتم ولی به عنوان کسی که کنسرت گرینکو را یک بار خارج از کشور و یک بار داخل ایران تجربه نموده می گویم که آن حس و حال اجرایش در وزارت کشور به مراتب جذاب تر از اجرای استانبول بود. این جا بود که کنار هموطنانم موقع نواختن جان مریم چنان هیجان زده شدیم که نوازنده بیچاره هول کرد و آغاز قطعه را دو بار اشتباه زد. این جا بود که همه با هم دم گرفتیم و سالن وزارت کشور از نوای نازنین مریم پر شد. فقط در وطن خودمان است که یک کنسرت ساده با نور و صدای خوب و اجرای دلچسب می تواند این همه حس و شور و حال خوب به وجود بیاورد.

طبعا من هم مثل همه آن هایی که این دو شب در وزارت کشور حضور داشتند جوگیر شدم. موسیقی به هر حال جادوی خودش را دارد که تسخیرت می نماید اما جادوی گرینکو بیشتر از موسیقی ساده اش از اجرای خوبش می آید و از کاراکتری که دارد.

اما نکته اجرای وزارت کشور گرینکو نبود. به نظرم برای ما مهم تر از یوگنی گرینکو کسانی هستند که این برنامه ها را در ایران ترتیب می دهند. عمارت روبه رو که گرینکو به دعوت آن ها به ایران آمده بود. یا رامین صدیقی و نشر هرمس که دو بار در سال فستیوال نمایش دست ها را با نوازنده های درجه یک بین المللی برگزار می نمایند یا سازباز که شب های جز را اجرا نموده است. آن ها که کوشش می نمایند در ایران بتوانیم شاهد کنسرت هایی در حد و اندازه اجراهای بین المللی باشیم. وگرنه که یک بار با فاصله موسیقی گرینکو را بشنوید، می بینید که آن قدرها هم تاثیرگذار نیست.

عکس از: سینا گلستانه

منبع: دیجیکالا مگ
انتشار: 1 شهریور 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: studiomerina.ir شناسه مطلب: 226

به "کنسرت گرینکو؛ تب تند ما، اجرای خوب، موسیقی متوسط و جوگیری" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "کنسرت گرینکو؛ تب تند ما، اجرای خوب، موسیقی متوسط و جوگیری"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید