5 جمله اشتباه که نباید به فرد مضطرب بگویید - استدیو مرینا

هرچند نیت شما می تواند خوب باشد، اما گاهی این اظهار نظر ها می تواند منجر به بدتر شدن اوضاع می گردد. علائم واقعی اضطراب تنها ضربان قلب، عرق کردن کف دست، سرگیجه، لرزش و آشفتگی درونی نیستند. بسیاری از افراد درگیر اضطراب نیز در مقابل نظرات افرادی که نیت خوب دارند، اما نظر آن ها سبب آزار آن ها می گردد، مقاومت می نمایند.

اضطراب یک واکنش بیولوژیکی جهانی است. ترس و اضطراب فرآیند های طبیعی زندگی هستند. هم ترس و هم اضطراب از ما محافظت می نمایند و به ما انگیزه می دهند. دانش آموز اگر نگران امتحان نباشد، اصلا درس نمی خواند. زیرا برای خواندن و نمره گرفتن احتیاج به کمی نگرانی و دلهره دارد.

اما از سوی دیگر، مقایسه نگرانی ساده با اضطراب های فراگیر و مزمن فرد را مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر می نماید. در حالی که فقط به عنوان یک اضطراب یا استرس ساده شناخته می گردد. نگرانی های این افراد شدیدتر است، توانایی آن ها برای انجام کار های روزمره مختل می نماید.

در مقابل یک فرد مضطرب به جای هر جمله و عبارتی بگویید: به نظر می رسد واقعا مضطرب هستید، و باید احساس وحشتناکی باشد. من همواره کنار شما هستم تا یاریت کنم - چه یاریی می توانم انجام دهم.

این جمله هیچ اعتباری ندارد. زیرا شما به فرد مضطرب می گویید کاری انجام دهد که برایش سخت است. نه تنها نمی توانند آرام شوند، بلکه این رفتار شما سبب می گردد حتی بیشتر قبل احساس ناامیدی و اضطراب نمایند. به او حس بدتری می دهد، پیش خود فکر می نماید که مشکل من چیست؟ چرا نمی توانم آرام باشم؟ در حالی که دیگران فکر می نمایند این مسئله چندان بزرگ نیست، پس چرا من چنین حسی دارم؟ و منجر به احساس غم و گناه بیشتر در وجود او می گردد.

عمل آرام شدن کاری نیست که یک فرد مضطرب بتواند به سادگی آن را تغییر دهد. مانند این است که به یک فرد افسرده بگویید فقط شادتر باش! - که مطمئنا مفید نیست. سعی کنید با چیزی مانند پیاده روی، تمرینات تنفسی، یک ویدیوی خنده دار یا صرفا صحبت کردن، به آن ها یاری کنید تا به زمان حال برگردند.

اختلال اضطرابی به عنوان یک بیماری در نظر گرفته می گردد. گفتن چنین عبارت:اگر کمی قوی تر بودی و آنقدر بچگانه رفتار نمی کردی. می توانستی از همه این ها عبور کنی، فایده ندارد. اما فرد مبتلا به اختلال اضطرابی نمی تواند پاسخ خود به ترس را کنترل کند. اینجاست که عشق نیز کارساز نیست.

بله! این عبارت در واقع می تواند اثر معکوس داشته باشد و می تواند سبب اضطراب بیشتر گردد. به جای آن بگویید: چه چیزی بیشتر نگرانت نموده، و چگونه می توانم نگرانی ات را کم کنم؟ این تاییدی است بر این که واقعا می خواهید او را از عذابی که در آن گیر نموده نجات دهید.

افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی تمایل دارند در تله های فکری بیفتند؛ آن ها همواره روی بدترین سناریو تمرکز می نمایند. در مقابل احساس آن ها، این که وسوسه شده و به آن ها اطمینان دهید که بدترین ترس های شان محقق نمی گردد، می تواند نتیجه معکوس داشته باشد.

به فرد مضطرب بگویید:هرچند با رخ دادن اتفاق بد، احساس خوبی نخواهید داشت، اما حتما از این شرایط عبور خواهی کرد؛ و من هم تا آخر همراهیت می کنم. شما نمی توانید قول یک آینده ای درخشان را به آن ها بدهید، اما می توانید به آن ها یادآوری کنید که حتی اگر اتفاقی غیر ایده آل رخ دهد، خاتمه جهان نخواهد بود.

اگر نگرانی یک فرد مربوط به صحبت کردن در یک جمع باشد. الگوی فکری او به این صورت است که اگر بلند شوم و چیزی را که قرار است بگویم فراموش کنم یا هنگام سخنرانی آغاز به لرزیدن کنم چه؟ بنابراین شما می گویید: این نگرانی را از فکر خود دور کن و حتی حالا به صحبت هایی که قرار است داشته باشی، فکر نکن. اما این دلداری و جملات مفید نیست. زیرا بیرون راندن یک فکر مضطرب از سر سخت تر از پذیرش این واقعیت است که وقتی مضطرب هستید، آن را رها کنید. مانند این می ماند که به فردی بگویید به یک فیل صورتی فکر نکن، آن وقت این تنها چیزی است که می توانید به آن فکر کنید.

به جای آن بگویید که من می دانم که این نوع چیز ها به تو استرس وارد می نماید و مضطرب می گردد. اگر فکر می کنی احتیاج به تمرین داری یا می خواهی یک بار صحبت هایت را مرور کنی، من هستم، گوش می کنم. بهتر است یک فرد مضطرب نگرانی اش را بپذیرد، آن را تایید کند و در خصوص آن حرف بزند تا بتواند بر آن غلبه کند.

خبرنگاران علمی پزشکی کلینیک